Za pokretanje postupka Vučićevog razrešenja potrebna je trećina narodnih poslanika: Moguča rešenja u vezi Kosova i Metohije

VUČIĆ MORA ODGOVARATI ZA PROTIVUSTAVNO I NESAVJESNO ZASTUPANjE INTERESA SRBIJE PRED ZAPADNIM GOSPODARIMA

„Spas otadžbine je najviši zakon.“
(Marko Tulije Ciceron (Marcus Tullius Cicero), 106-43, rimski filozof, državnik, pravnik, politički teoretičar i besjednik)

„Vladar je prvi sluga domovine.“
(Fridrih II Veliki (Friedrich der Große), 1712-1786, pruski kralj)

„Sklonost apsolutističkoj vladavini u direktnoj je saglasnosti s prezirom prema vlastitoj zemlji.“
(Aleksis de Tokvil (Alexis de Tocqueville), 1805-1859, francuski mislilac i politički teoretičar)

Situacija je jasna: Srbija može postati članica Evropske unije samo ako prizna lažnu državu „Republika e Kosovës“, odnosno drugu albansku državu na Balkanu kao realnost! Znači, izbor je: ili Kosovo i Metohija ili EU! Nužno je i nacionalno, otadžbinski i istorijski odgovorno izabrati KiM. Zašto? Zato što bez KiM, kao duhovnog i istorijskog središta i prirodno najbogatijeg dijela, nema ni Srbije. A, iako ne pristupi EU, Srbija ostaje Srbija!

U potpunosti je razotkrivena petnaestogodišnja pogubna politika Aleksandra Vučića (i Dačića) prema Srbiji i srpskome narodu.

Neustavnim Briselskim sporazumom, od 19.aprila 2013.godine („Prvi sporazum o principima koji regulišu normalizaciju odnosa“), Srbija se samorazdržavila na teritoriji KiM. Postupak ratifikacije (parlamentarnog potvrđivanja) sporazuma nije sproveden. Ustavni sud Srbije je „elegantno eskivirao“ da se izjasni o njegovoj ustavnosti, tumačeći da se radi o političkom, a ne (opštem) pravnom aktu.

I pored svega toga, Vučićeve vlasti Srbije su taj sporazum priznale i prihvatile kao izvor prava, pa su, u njegovoj primijeni, zakonodavni, izvršni i upravni organi donijeli odgovarajuće opšte akte kojima su državni atributi Srbije (suverena ovlašćenja) neustavno prenijeti na „vlasti“ „države Kosovo“.

Drugim riječima, Srbija se samovlasnim neustavnim i nezakonitim odlukama njene (Vučićeve i Dačićeve) vlasti, na teritoriji AP Kosovo i Metohija odrekla suverenosti, upravne (policijsko-bezbjednosne) i sudske vlasti, te službe civilne zaštite, što su bitni elementi državnosti. Odnosno, priznala je legalnost i legitimnost pravnog poretka „države Kosovo“. Administrativne granice između centralne Srbije i KiM postale su državne granice.

Uspostavljanjem partnerskog odnosa, Vučićeva vlast je priznala da je „Republika e Kosovës“, iako dio teritorije Srbije, suvereni subjekat međunarodnog prava prihvatila da, u tom svojstvu, može stupati u međunarodne odnose i sklapati međunarodne ugovore.

I (prvi) Briselski sporazum se, nesmetano i neometano od vlasti Srbije, primjenjuje do dana današnjeg.

I 27.februara 2023.godine, u Briselu, Vučić je (kao neovlašćeni pregovarač), bez primjedbi (rezervi), prihvatio tekst i implementaciju „Sporazuma o putu normalizacije između Kosova i Srbije“ (tzv. drugi Briselski sporazum). Takođe, kao obavezujući i nepromjenljivi akt, on je prihvatio i Ohridski sporazum od 18.marta 2023.godine („Aneks Sporazuma na putu normalizacije između Kosova i Srbije i Mapa puta“). Aneks je sastavni dio ovog sporazuma i „opisuje redosled događaja (donošenja zakona i drugih opštih pravnih akata) na njegovoj implementaciji.

(Drugim) Briselskim i Ohridskim sporazumom koji se zasnivaju na tzv. Šolc- Makronovom planu, predviđeno je dalje postepeno priznavanje državnosti Republika e Kosovës sve do „formalnog sporazuma o međusobnom priznanju kao preduslovu za njihovo članstvo u EU“.

Od EU je nametnuto da se njihove odredbe primjenjuju i prije (ili bez) formalnog potpisivanja i ratifikacije. Na ovaj način, Vučiću se obezbjeđuje alibi da i dalje obmanjuje srpsku javnost kako „nije ništa potpisao, niti će potpisati“ i kako „ne prelazi crvene linije“, te da je riječ o političkom sporazumu (koji, nažalost, kao i (prvi) Briselski sporazum ima pravno dejstvo protivno Ustavu).

Na privremeno okupiranom Kosovu i Metohiji se neprekidno sprovodi masovno, sinhronizovano i diskriminatorsko nasilje (ubijanje, zlostavljanje i protivpravno hapšenje Srba, od „vlasti“ lažne države „Republika e Kosovës“,uz podršku Zapada (SAD, EU i NATO ) pakta, u cilju njihovog zastrašivanja i izgona, te stvaranja etnički čiste albanske teritorije i ujedinjenja sa državom Albanijom.

Ne poštuju se ni princip vladavine prava, ni pojedinačna i kolektivna prava Srba, niti njihovo kulturno-istorijsko nasleđe. Vlasti „države Kosovo“, pod sponzorstvom najmoćnijih zapadnih zemalja, ruše kulturno-istorijske spomenike, bogomolje i groblja kao dokaze o njihovom višemilenijumskom trajanju na prostoru KiM. To je teritorija na kojoj caruju bezvlašće i gdje se trguje drogom, oružjem i ljudima. Neprincipijelni i nasilnički odnos pripadnika KFOR-a (NATO) prema Srbima, kao nedužnim civilima, u suprotnosti je sa međunarodnim ratnim i humanitarnim pravom.

Kako bi im se onemogućio normalan život, Srbi ne mogu da koriste dinar kao sredstvo plaćanja na KiM!

Protivno Rezoluciji 1244 Savjeta bezbjednosti UN, agresorski NATO pakt, kao okupatorska „neprijateljska armija“ i jedan od glavnih sponzora albanskog integralizma na Balkanu, samovlasno (uzurpirajući nadležnost Savjeta bezbjednosti) odlučuje i sprovodi međunarodno bezbjednosno prisustvo na KiM,! A Savjet bezbjednosti UN isključivo odlučuje o „raspoređivanju civilnog i bezbjednosnog prisustva na Kosovu, pod pokroviteljstvom UN“. U junu 1999.godine, bez saglasnosti vlasti SRJ i Srbije i protivno Rezoluciji 1244, podignuta je NATO (SAD) vojna baza „Kamp Bondstil“ kod Uroševca.

Rezolucijom 1244 uspostavljena je međunarodna civilna misija (UNMIK) i međunarodno bezbjednosno prisustvo (KFOR). Dosadašnji pripadnici KFOR-a su samo iz zemalja članica NATO-a, ili iz država koje su pristupile programu „Partnerstvo za mir“. KFOR = NATO! Pošto su zapadne države priznale nezavisnost „države Kosovo“, NATO pakt je, faktički, oružana sila te lažne države?!

SAD, V. Britanija, Njemačka i NATO pakt su, drastično kršeći Rezoluciju, formirali „Vojsku Kosova“, koju finansiraju i naoružavaju, a njene pripadnike obučavaju za rat protiv Srbije!

Zapadni megakapitalisti, protivno međunarodnom pravu i bez saglasnosti vlasti Srbije, nesmetano i neometano, pljačkaju nemjerljivo prirodno i društveno bogatstvo na KiM, koje pripada Srbima i Srbiji.

Šta su moguća rešenja?

1. Neophodno je da rusko državno rukovodstvo i arhijereji Srpske pravoslavne crkve (SPC) prestanu podržavati Vučićevu vlast. To bi odlučujuće doprinijelo „otrežnjenju“ rodoljuba, koji su do sada glasali za Srpsku naprednu stranku (SNS) i njene satelite, a dalo bi „vjetar u leđa“ patriotskim strankama i istaknutim javnim ličnostima.

Takođe, nužna je neprekidna i bliska koordinacija vlasti Srbije i Rusije, posebno na planu spoljne politike. Geopolitičke okolnosti će se bitno promijeniti u korist Rusije, nakon pobjede u ratu (preko Ukrajine) sa Zapadom. Ta država će biti presudan faktor i ostvarivanja srpskih interesa na Balkanu. EU će se raspasti!

2. Vlasti Srbije moraju da otkažu učešće u pregovorima pod okriljem EU, uz odlučan stav da su razgovori u vezi kosmetskog problema mogući samo pod okriljem Savjeta bezbjednosti. Rusija i Kina su jedini garanti važenja i nepromjenljivosti Rezolucije 1244.

Rezolucijom Generalne skupštine UN 64/298, od 9.septembra 2010.godine, trebalo je omogućiti dijalog između Beograda i Prištine uz, objektivno i nepristrasno, posredovanje EU. Jer, posredovanje podrazumijeva savjetodavno usmjeravanje pregovora koji ne obavezuju strane u dijalogu. Posrednik ne smije da nameće svoju volju stranama, jer bi to bilo protivpravno miješanje u njihove unutrašnje poslove.

Zašto EU ne može biti nepristrasni posrednik u pregovaračkom procesu oko Kosova i Metohije?

„Posredništvo“ EU bilo je i jeste (protivno Povelji UN i međunarodnim opštim aktima o kolektivnoj bezbjednosti) sistemski i kontinuirani pritisak na Srbiju da pristane na samoamputaciju, uz neprekidne prijetnje sankcijama. EU nije objektivan i neutralan posrednik, već sponzor državolike tvorevine na prostoru KiM.

Povodom neustavnog i nezakonitog puštanja na slobodu (26.juna 2023.godine) trojice pripadnika „kosovske policije“, Vučić je, u obraćanju naciji, kazao da se suočava s posrednim i neposrednim prijetnjama sa Zapada. I prilikom javnog nastupa, 6.maja 2022.godine, kazao je da „suočeni smo sa neprimerenim pritiscima…(i) licemerjem zapadnog sveta“, te da „Srbija će biti pod velikim pritiskom da prizna Kosovo, i to postaje nesnosno“.

Uz to, 22 od ukupno 27 članica EU (među njima najveće i najmoćnije države) priznale su „državu Kosovo“, što znači da ne priznaju suverenitet i teritorijalnu cjelovitost Srbije.

3. Neophodno je pokretanje postupka razrešenja Vučića, u skladu sa članom 118. Ustava, koji glasi:

„Predsjednik Republike razrešava se zbog povrede Ustava, odlukom Narodne skupštine, glasovima najmanje dvije trećine narodnih poslanika.

Postupak za razrešenje može da pokrene Narodna skupština, na predlog najmanje jedne trećine narodnih poslanika.

Ustavni sud je dužan da po pokrenutom postupku za razrešenje, najkasnije u roku od 45 dana, odluči o postojanju povrede Ustava.“

Vučić je uzurpirao nadležnost Vlade. Time je svoju, u osnovi ceremonijalnu funkciju, neustavno proširio i na vođenje ekonomske i spoljne politike, povređujući član 123 tačka 1 Ustava: „Vlada utvrđuje i vodi (i spoljnu i unutrašnju) politiku“

Takođe, Vučić nije imao ovlašćenja da pregovara o sporazumima sa „državom Kosovo“, niti da ih prihvata i primjenjuje. Drugim riječima, njegovo postepeno priznanje državnih atributa lažne druge albanske države na Balkanu od strane vlasti Srbije, predstavlja povredu preambule, člana 8 i članova 182-187 Ustava.

U preambuli se kaže: „…polazeći od toga da je Pokrajina Kosovo i Metohija sastavni dio teritorije Republike Srbije…iz takvog položaja Pokrajine Kosova i Metohije slijede ustavne obaveze svih državnih organa da zastupaju i štite državne interese Srbije na Kosovu i Metohiji u unutrašnjim i spoljnim odnosima“.

Član 8 – „Teritorija Srbije je jedinstvena, nedjeljiva i nepovrediva i mijenja se po postupku predviđenom za promjenu Ustava.“

Član 182 stav 2 – „Republika Srbija ima…Autonomnu pokrajinu Kosovo i Metohiju.

U članovima 182-187 Ustava regulisan je pojam, osnivanje, teritorijalna nadležnost, finansijska autonomija, pravni akti, nadzor nad radom pokrajinskih organa i zaštita pokrajinske autonomije.

4. Donošenje odluke Narodne skupštine Srbije o proglašenju (ratne ili vojne) okupacije Kosova i Metohije. Ovlašćenje za to ishodi iz člana 99 tačka 5 Ustava: „Narodna skupština…5. odlučuje o ratu i miru i proglašava ratno i vanredno stanje…“ NATO pakt je „neprijateljska armija“.

Razlozi za donošenje ove odluke su stanje na Kosovu i Metohiji, opisano u prethodnom dijelu ovog teksta.

5. Pokretanje krivičnog postupka protiv Vučića, Dačića i drugih „državnika“ Srbije. Svojim postupanjem, počinili su, najmanje dva, teška krivična djela, koja se gone po službenoj dužnosti i to: „Priznavanje kapitulacije ili okupacije“ (član 306 KZ) i „Ugrožavanje teritorijalne cjeline“ (član 307 KZ).

Kao „poželjni kolaboracionisti“, Vučić i Dačić su, dugovremenim protivustavnim i protivzakonitim radnjama, priznali kapitulaciju pred NATO agresorima na SRJ i legitimisali ciljeve agresije, te priznali okupaciju KiM od strane agresora. Takođe uzurpacijom vlasti i zloupotrebom ovlašćenja, dugovremeno doprinose otcjepljenju teritorije KiM od Srbije i pripajanje te teritorije državi Albaniji, odnosno stvaranju tzv. „Velike Albanije“.

6. Pokretanje postupka ratifikacije briselskih, Vašingtonskog i Ohridskog sporazuma. U tom postupku potpuno bi se razotkrila njihova neustavnost, te stvorili preduslovi da Ustavni sud, eventualno, cijeni njihovu ustavnost, jer taj sud „odlučuje o: …2. saglasnosti (samo) potvrđenih međunarodnih ugovora sa Ustavom.“ (član 167 – Nadležnost (Ustavnog suda))

Vrlo je važno napomenuti da je Ustavom normiran princip suprematije (nadređenosti) unutrašnjeg pravnog poretka međunarodnom. To je propisano u članu 16 (Međunarodni odnosi) – „…Potvrđeni međunarodni ugovori moraju biti i skladu s Ustavom.“ i članu 194 – (Hijerarhija domaćih i međunarodnih opštih akata) stav 3:„…Potvrđeni međunarodni ugovori ne smiju biti u suprotnosti sa Ustavom.“

7. Vlasti Srbije moraju otežavati, a ne olakšavati funkcionisanje lažne „države Kosovo“, jer, u protivnom, bitno pomažu stvaranju tzv. velike ili „prirodne“ Albanije. U tom cilju, nužno je uvoditi recipročne mjere i ekonomskog i administrativno-pravnog karaktera.

8. U skladu sa Bečkom konvencijom o ugovornom pravu, iz 1969.godine, Srbija (Vlada Srbije) ima pravo da se pozove na ništavost Briselskog (dva sporazuma), Vašingtonskog i Ohridskog sporazuma, odnosno na činjenicu da je pristanak da bude vezana tim sporazumima izražen narušavanjem odredbi njenog unutrašnjeg prava „od suštinskog značaja“.

Drugim riječima, navedenim sporazumima, uz nemjerljiv doprinos Vučića kao neovlašćenog pregovarača, povrijeđeno je, između ostalih, ustavno načelo o teritorijalnom integritetu Srbije, propisano u već citiranom članu 8, što je odredba od „suštinskog značaja“.

Član 46 Konvencije (Propisi unutrašnjeg prava o nadležnosti za zaključenje ugovora) glasi:

„1. Jedna država ne može se pozvati na činjenicu da je njen pristanak da bude vezana ugovorom izražen na taj način što se narušava odredba njenog unutrašnjeg prava u vezi sa nadležnošću za zaključenje ugovora, kao na slučaj manljivosti, osim ako ova povreda nije očigledna i ne odnosi se na neko pravilo unutrašnjeg prava od suštinskog značaja…“

Takođe, Srbija (Vlada Srbije) je Konvencijom ovlašćena da se pozove na suštinsko kršenje navedenih sporazuma od „druge strane“, kao razlog za prestanak (gašenje) ugovora.

Član 60 Konvencije (Gašenje ugovora ili obustavljanje njegove primjene kao posledica njegovog kršenja) glasi:

„1. Suštinsko kršenje dvostranog ugovora od strane jedne članice ovlašćuje drugu članicu da se pozove na kršenje kao razlog za prestanak ugovora ili obustavljanje njegove primjene u cjelini ili djelimično.

…3. Za svrhe ovog člana suštinsko kršenje ugovora predstavlja:

…b) kršenje odredbe bitne za ostvarenje predmeta ili cilja ugovora…“

(Prvi) Briselski sporazum iz 2013.godine, tačke 1-6 (od ukupno 15 tačaka), odnose se na Asocijaciju / Zajednicu srpskih opština u kojima Srbi čine većinsko stanovništvo na Kosovu i Metohiji. „Druga strana“ – lažna država „Republika e Kosovës“ ništa nije preduzela na ispunjavanju obaveza koje proizilaze iz više od trećine tačaka sporazuma, što je njegovo suštinsko kršenje.

Takođe, „druga strana“ je prekršila bitne odredbe iz „Sporazuma o putu normalizacije odnosa Kosova i Srbije“, od 27.februara 2023.godine i to:

Član 2 – „Obje strane će se voditi ciljevima i principima utvrđenim u Povelji UN, posebno onih o…zaštiti ljudskih prava i nediskriminaciji.“

Član 7 – „Obje strane se obavezuju da će uspostaviti posebne aranžmane i garancije…kako bi se obezbijedio odgovarajući nivo samoupravljanja za srpsku zajednicu na Kosovu…

Strane će…pružiti snažan nivo zaštite srpskim lokalitetima, koji su dio vjerskog i kulturnog nasleđa…“

Dokaz za suštinsko kršenje citiranih odredbi sporazuma je, između ostalog, i u ovom tekstu opisano, albansko, selektivno i diskriminatorsko nasilje prema Srbima na KiM i brisanje njihovog kulturno – duhovnog višemilenijumskog nasleđa: prekopavanje njihovih grobova; rušenje pravoslavnih crkava i/ili njihovo pretvaranje u katoličke; nekažnjeno ubijanje i zlostavljanje Srba i otimanje njihove privatne imovine, kao i društvenog bogatstva Srbije…

Jasno je da su predložena rešenja moguća samo ako vlasti Srbije odustanu od njenog pristupanja EU, odnosno od „evropskog puta bez alternative“!

Milan Gajović, diplomirani pravnik sa advokatskim ispitom i diplomirani ekonomista, iz Podgorice
10.februar 2024.godine